بزرگ‌ترین قصه‌گویی که خدا آفریده مادر است

وقتی اسم قصه و قصه‌گویی به گوش شما می رسد، چه چیزی در ذهن تان تداعی می‌شود؟

راستش من یاد کانون پرورش فکری می‌افتم. سال ۱۳۵۳ که وارد دانشگاه شدم، خوشبختانه همزمان بود با دوران طلایی و اوج فعالیت‌های کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان. این دوره طلایی از چند سال قبل شروع شده بود و از بین دانشجویانی که در کانون دوره می‌دیدند، عده‌ای را به عنوان مربی برای کار در شهرستان‌ها انتخاب می‌کردند و افرادی به شهرهای دور و نزدیک می‌رفتند. من از سال ۵۴ تا ۵۹ عضو کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان بودم که دوران خیلی خوبی هم بود.در آن زمان، دانشجویی که با ماهی ۳۰۰ تومان دانشگاه باید اموراتش را می‌گذراند، با کار برای کانون ۸۰۰ تومان درآمد داشت و این اتفاق از ما دانشجویانی مایه‌دار می‌ساخت و می‌توانستیم کمی خوش بگذرانیم! (قصه گویی کودک)

به نظر شما قصه چیست و چه کارکردهایی در زندگی انسان دارد؟

فکر می‌کنم قصه برای بشر مقوله‌ای ابدی و ازلی است و در دوره‌هایی که چیزی از آن باقی نمانده قصه وجود داشته است؛ به این دلیل که بچه‌ها وجود داشته‌اند. قصه فقط برای بچه‌ها نیست و آدم‌های بزرگ هم برای هم قصه می‌گویند، اما تجلی آن بیشتر در دوران کودکی است. بزرگترین قصه‌گویی که خداوند آفریده، مادر است. خیلی وقت‌ها قصه‌ها شخصیت کودک را می‌سازند. قصه‌ای که پدرم در پنج سالگی برای من تعریف کرد، حتی در شخصیت کلی من اثر گذاشت. قصه‌ها گاهی ساخته خیال هستند و گاهی از واقعیت‌ها نشئت می‌گیرند، واقعیت‌هایی که از زمانشان گذشته است و تبدیل به خاطره شده‌اند. قصه‌ها لزوماً قرار نیست فانتزی باشند.