مهدکودک اولین نهاد اجتماعی آموزشی است که جامعه پذیری کودکان با گام گذاشتن در آن آغاز می شود و این مراکز نقش موثری در الگوپذیری شخصیت کودکان و فراهم نمودن شرایط برای رشد فکری کودک ایفا می کنند و به گونه ای تاثیرپذیری کودکان در این مراکز به مراتب بیشتر از خانه و خانواده است. خانه بازی‌های غیراستاندارد
فردریک فروبل آلمانی در سال 1837 با هدف رشد ابعاد شخصیتی کودکان سنگ بنای مهدکودک در دنیا را بنا نهاد و نخستین کودکستان در ایران نیز حدود نیم قرن پیش توسط توران میرهادی، بانویی که در رشته روانشناسی در دانشگاه فرانسه تحصیل کرده بود تاسیس شد.
با کمی پرس و جو و تحقیق کاملا می توان دریافت که ایده تشکیل خانه های کودک اسباب بازی یک برنامه غیرکارشناسی و فاقد پیوست های اجتماعی و فرهنگی است، حال یکی از مهم ترین مشکلاتی که در این میان به چشم می خورد، فقدان نهاد نظارتی بر عملکرد این مراکز است، زیرا سازمان بهزیستی از آغاز فعالیت خانه های کودک، این مراکز را فاقد وجاهت قانونی دانست و شهرداری تهران با اتکا به خلاء های قانونی و استفاده از نفوذ خود، به صورت خودسرانه اقدام به تأسیس این مراکز کرد.
هر چند گفته می شود کسب مهارت های آموزشی حرکتی در محیطی با نشاط از جمله اهداف جغرافیایی و همچنین ایجاد فرهنگ استفاده از بازی و اسباب بازی در جهت ارتقای سطح سلامت روان کودکان و توانمندی های آنان در حفظ ارتباطات اجتماعی از مهمترین اهداف احداث خانه اسباب بازی محسوب می شود و هدف شهرداری از ایجاد این مراکز موازی کاری با وظایف مهدهای کودک نیست اما بنا بر اظهارات مسئولان بهزیستی، برخی کارشناسان و نمایندگان مجلس این اماکن از استانداردهای لازم برای نگهداری از کودکان برخوردار نبوده و سلامت کودکان در این مراکز تهدید می شود.
